Wentylacja przestrzeni podpodłogowej w domu szkieletowym – jak wykonać?

Dlaczego wentylacja przestrzeni podpodłogowej w domu szkieletowym jest konieczna?

W domu szkieletowym niezwykle ważne jest prawidłowe wykonanie podłogi z wentylowaną przestrzenią.

Wentylacja przestrzeni podpodłogowej ma przede wszystkim za zadanie odprowadzić na zewnątrz wilgoć pochodzącą z gruntu. Konieczność wentylowania przestrzeni podpodłogowej w domu o konstrukcji szkieletowej wynika z następujących przyczyn:

• zapobieganie powstawaniu zgnilizny w drewnianej konstrukcji podłogi;
• unikanie tworzenia się szkodliwej dla zdrowia pleśni;
• usunięcie nieprzyjemnego zapachu stęchlizny;
• niedopuszczenie do nadmiernego stężenia szkodliwych gazów.

Co więcej, wentylacja przestrzeni podpodłogowej jest konieczna również w okresie zimowym. Chodzi o to, aby nie dopuścić do kondensacji wilgoci, a także do wzrostu stężenia radonu. Ten jedyny pierwiastek promieniotwórczy występujący w formie gazowej łatwo uwalnia się ze skał i gleby i staje się źródłem promieniowania jonizującego. Największe stężenie radonu występuje zwykle na dolnych poziomach budynków, a zwłaszcza w słabo wietrzonych piwnicach i przestrzeniach podpodłogowych. Radon emituje cząstki alfa, których zasięg w powietrzu jest niewielki i nie są też w stanie przeniknąć przez skórę. Jednak w płucach atakuje bezpośrednio tkanki, powodując zmiany nowotworowe. Dlatego tak ważne jest wietrzenie pomieszczeń stykających się z gruntem, a zwłaszcza przestrzeni podpodłogowej.   

Jakie są rodzaje wentylacji przestrzeni podpodłogowej w domach szkieletowych?

Metody wentylacji przestrzeni podpodłogowej dzielą się na naturalne i wymuszone. Wentylacja naturalna, czyli grawitacyjna, odbywa się w sposób ciągły i nie wymaga zasilania elektrycznego. Siłę napędową takiej wentylacji stanowi różnica gęstości powietrza zimnego i ciepłego. Jeżeli dom o konstrukcji szkieletowej położony jest na wzniesieniu, to otwory wentylacyjne w ścianach fundamentu całkowicie spełnią swoje zadanie. Zapewnią skuteczną wymianę powietrza w przestrzeni podpodłogowej. Jeśli natomiast położenie domu w zagłębieniu terenu nie zapewnia naturalnego przepływu powietrza, potrzebne będzie zastosowanie wentylacji mechanicznej. Podobnie jak w przypadku systemu wentylacji pomieszczeń mieszkalnych, tak i w przypadku wentylacji przestrzeni podpodłogowej, powinno się to rozwiązanie przewidzieć już na etapie projektowania domu.

Firmy budujące domy szkieletowe dają zwykle gwarancję na konstrukcję na 30 lat. Przy zachowaniu właściwej technologii na każdym etapie produkcji i montażu trwałość takiego domu jest o wiele większa. Dodatkowym warunkiem przedłużonej żywotności domu szkieletowego jest utrzymywanie odpowiednich parametrów wilgotności. Aby zapewnić odpowiednią wentylację podpodłogową, trzeba spełnić szereg wymogów i praktycznych zaleceń.

• Łączna powierzchnia wszystkich otworów wentylacyjnych w ścianach fundamentowych nie powinna być mniejsza niż 0,20% (wg niektórych źródeł: 0,25%) powierzchni przestrzeni podpodłogowej.
• Przekrój każdego otworu wentylacyjnego ma wielkość od 0,04 do 0,06 m2.
• Odległość od powierzchni ziemi do otworu wentylacyjnego można ustalić według średniej grubości warstwy śniegu w danym regionie.
• Otwory wentylacyjne należy umieścić na przeciwległych ścianach fundamentu naprzeciw siebie.
• Lepszy efekt wentylacji powstaje, kiedy otwór wlotowy znajduje się ok. 15 cm poniżej wylotowego. Jeśli otwory wentylacyjne będą na jednym poziomie, to wentylacja będzie nieskuteczna. Cieplejsze powietrze będzie unosić się do góry, ale nie natrafi na tej wysokości na wyjście. W rezultacie pod podłogą powstanie strefa zastoju powietrza, a na deskach podłogi zacznie skraplać się wilgoć.   
• Obecność w przestrzeni podpodłogowej wewnętrznych przegród wymaga wykonania otworów wentylacyjnych w każdej z nich.
• Aby zapewnić minimalny przepływ powietrza podczas silnych mrozów, dopuszcza się umieszczenie w otworach wentylacyjnych korków z wełny mineralnej.
• Od zewnętrznej strony otwory należy zabezpieczyć kratkami, aby nie wpadały przez nie do środka drobne zwierzęta i śmieci.
• Jeśli przestrzeń podpodłogowa jest niska (nie przekracza 30 cm), lepsza będzie wentylacja wewnętrzna. Powietrze dopływa pod podłogę przez otwory wentylacyjne albo szczeliny w listwach podłogowych przy ścianie zewnętrznej. Odpływ powietrza na zewnątrz odbywa się kanałem wentylacyjnym umieszczonym w ścianie wewnętrznej.  

Podłoga z przestrzenią wentylowaną

To rozwiązanie jest stosowane w budynkach niepodpiwniczonych. Warunki wilgotnościowe zależą od poziomu wody gruntowej oraz od rodzaju podłoża (piasek, glina). W każdym przypadku należy zdjąć wierzchnią warstwę humusu na głębokość ok. 30-40 cm. Grunt organiczny zatrzymuje wilgoć i sprzyja rozwojowi grzybów. A należy pamiętać o tym, że grzyby, w przeciwieństwie do roślin zielonych, nie potrzebują światła, a jedynie ciepła i wilgoci. Na gruncie suchym tworzy się warstwę zagęszczonego piasku i ewentualnie kładzie się podkład betonowy. W przypadku gruntu wilgotnego na betonowym podłożu dojdzie dodatkowa izolacja wykonana z papy albo z folii. Całość warstw zabezpieczy przed uszkodzeniem gładź cementowa.   

Otwory wentylacyjne w przestrzeni podpodłogowej

Są to techniczne otwory w ścianach fundamentowych domu. Ich zadaniem jest przewietrzanie przestrzeni pod podłogą. Jest to bardzo ważne zadanie, ponieważ tam właśnie może skraplać się wilgoć, tworząc warunki do rozwoju grzybów i pleśni. Suma powierzchni przekroju wszystkich otworów wentylacyjnych powinna wynosić nie mniej niż 0,20% powierzchni przestrzeni podpodłogowej. Minimalny otwór nie powinien być mniejszy niż 0,05 m2.

Aby uniknąć niewentylowanych zakątków, w każdym narożniku należy wykonać otwory wentylacyjne w odległości nie większej niż 60 cm od wewnętrznego narożnika. Pozostałe otwory powinny być rozmieszczone równomiernie wzdłuż fundamentu. Forma geometryczna takich otworów może być różna: prostokąty, kwadraty, trójkąty.