Rodzaje profili ściennych

Po zamontowaniu płyt g-k właściwie dobrane profile są niewidoczne. Do ich wykonania stosuje się ocynkowaną blachę o grubości około 0,5-0,7 mm. Przeznaczone są, jako elementy konstrukcyjne, do wykorzystania w rozmaitych pomieszczeniach. Tam, gdzie panuje podwyższona wilgotność, stosuje się profile o podwójnej warstwie ocynkowania.

Okładziny ścienne

Płyty gipsowo-kartonowe tworzą atrakcyjną okładzinę ścian, pod warunkiem, że zostaną prawidłowo zamontowane. Można to uczynić na trzy sposoby: poprzez przyklejenie płyty g-k do ściany; zamontowanie odpowiedniej konstrukcji, do której mocowane są płyty g-k; zamontowanie płyt do ściany, za pomocą łączników ES służących do bezpośredniego montażu do profilu głównego CD.

Najczęściej stosowane profile konstrukcyjne to:

• główne CD,
• przyścienne UD, stosowane do montowania sufitów podwieszanych oraz okładzin ściennych i sufitowych,
• CW, czyli słupki służące do konstrukcji ścianek działowych,
• UW, składające się na listwy poziome, służące do konstrukcji ścian działowych.

Zabudowa poddasza

Właściwe zamontowanie okładzin ściennych jest gwarancją ich bezproblemowego użytkowania. Spore trudności można napotkać przy obudowywaniu poddaszy, ze względu na występowanie skosów. Zanim przystąpimy do mocowania okładzin ściennych, należy upewnić się, że płaszczyzny są wypoziomowane. Jeśli okaże się, że ruszt nie jest równo położony, należy zmienić długość wieszaków ES. Jeśli ruszt na poddaszu trzeba poprawić, należy to uczynić przed położeniem paroizolacji. Warunkiem estetycznego ułożenia okładzin z płyt jest prawidłowe umiejscowienie metalowych profili. Montowanie płyt, ze względu na ich spore rozmiary, powinno przebiegać z udziałem 2-3 osób.

Do przymocowania płyt g-k służą blachowkręty oksydowane, odporne na korozję. Na poddaszu najpierw montuuje się płyty na suficie do rusztu z metalowych profili, a następnie umieszcza płyty na skosach. Okładziny ścienne stosowane w łazienkach na poddaszu powinny być odporne na wilgoć.

Na okładziny ścienne poddaszy oraz w domach kanadyjskich sprawdzają się systemy, które można umocować niezależnie od rodzaju podłoża. Dobrym rozwiązaniem jest zastosowanie kompletnego systemu, na który składa się profil główny, profil przyścienny, uchwyty do mocowania, łączniki ES oraz wieszaki obrotowe, wykorzystywane przy okładzinach sufitowych.

Zanim przystąpimy do mocowania okładzin ściennych, należy upewnić się, że płaszczyzny są wypoziomowane. Jeśli okaże się, że ruszt nie jest równo położony, należy zmienić długość wieszaków ES.

Sufit podwieszany

Prace montażowe podczas wykonywania sufitu podwieszanego polegają na właściwym umocowaniu rusztu, do którego są przytwierdzane płyty g-k, oraz na wykonaniu czynności wykończeniowych. Stelaże sufitowe mogą występować w różnych odmianach:

- w pomieszczeniach o podłużnym kształcie stosuje się stalowe stelaże jednopoziomowe i jednokierunkowe,

- w pomieszczeniach o dużym metrażu wykorzystuje się stelaże krzyżowe dwupoziomowe,

które umożliwiają obniżenie wnętrza,

- są także stosowane stelaże jednopoziomowe krzyżowe, praktyczne ze względu na bezproblemowe poziomowanie. Montowane na nich płyty g-k są odporniejsze na uszkodzenia, ze względu na większą liczbę miejsc podparcia.

Montaż sufitu podwieszanego przebiega w kilku etapach:

• Dobór odpowiednich profili do wnętrza.
• Zamocowanie profili UD wzdłuż zaznaczonych linii i ich podklejenie taśmą akustyczną.
• Ułożenie głównych profili CD w odstępach co 100 cm, w sposób równoległy do siebie. Na przebiegu profili CD rozmieszcza się co 90 cm punkty, w których umocowane zostaną wieszaki. W wywierconych otworach umieszcza się kołki rozporowe, wykonane ze stali.
• Na kołkach rozporowych są mocowane wieszaki. Części przeznaczone do zamontowania w profilach powinny zostać wsunięte w odpowiednie profile CD.
• Końcówki profili podłużnych CD montuje się w profilach przyściennych UD. Między profilami CD powinny zostać umieszczone profile poprzeczne, a ruszt zostać wypoziomowany.
• Do tak przygotowanego rusztu można przymocować płyt g-k. Wkręty należy rozmieścić co 15-17 cm. Jeśli pomieszczenie jest narażone na podwyższoną wilgotność, należy zastosować impregnowane płyty, najczęściej dostępne w zielonym kolorze.
• Wykończenie płyt g-k polega na wypełnieniu spoin masą szpachlową oraz zabezpieczeniu taśmą zbrojeniową z włókna szklanego. Należy pamiętać, by zostawić kilkumilimetrowy odstęp między płytami na umieszczenie masy szpachlowej. Ten zabieg zapobiegnie pękaniu płyt g-k.
• Sufit można pomalować na wybrany kolor lub wytapetować. Zastosowanie płyt obustronnie pokrytych włóknem szklanym, umożliwi nadanie sufitowi ciekawych kształtów.