Hydroizolacja piwnicy

Hydroizolacja ma za zadanie szczelnie oddzielić budynek od wody znajdującej się w gruncie. Jej rodzaj zależy przede wszystkim od warunków gruntowo-wodnych. Jeżeli woda występuje w gruncie w postaci wilgoci, wykonuje się izolację przeciwwilgociową, natomiast jeśli działa pod ciśnieniem – przeciwwodną. W pierwszym przypadku budynek można posadowić na ławach fundamentowych (chyba że istnieją powody wymuszające konieczność wykonania płyty fundamentowej), natomiast w drugim - konieczna będzie płyta fundamentowa.

Na ławach fundamentowych

W budynku podpiwniczonym, posadowionym na ławach, wykonuje się trzy rodzaje izolacji wodochronnej:

• pozioma ścian i ław fundamentowych – zabezpiecza przed wilgocią podciąganą kapilarnie przez mury. Izolacja pozioma ławy musi być wysunięta poza lico ściany fundamentowej na odpowiednio długi odcinek. Jest to potrzebne do tego, by móc ją połączyć z izolacją poziomą posadzki i pionową ściany;
• pionowa ścian – chroni przed wodą znajdującą się w gruncie. Przy zasypywaniu ścian fundamentowych trzeba uważać, by jej nie uszkodzić;
• pozioma podłogi piwnicy – zapobiega przedostawaniu się wody przez warstwy podłogi. Układa się ją na płycie z konstrukcyjnego betonu podkładowego. Nie może to być chudy beton, ponieważ podłoże musi być stabilne, a beton mieć klasę minimum C12/16. Po ułożeniu trzeba ją zabezpieczyć, by nie uległa uszkodzeniu podczas dalszych prac.

Wszystkie ww. izolacje muszą być szczelne na całej powierzchni i dobrze przylegać do podłoża. Ponadto należy tak dobrać materiały, aby można je było ze sobą złączyć, ponieważ połączenia też muszą być szczelne. Jest to warunek konieczny. W przeciwnym razie hydroizolacja nie będzie skuteczna.

Na płycie fundamentowej

Hydroizolację najłatwiej jest wykonać w budynku posadowionym na płycie fundamentowej. Taka konstrukcja to mniej tzw. trudnych miejsc, które mogą stać się przyczyną przecieków. W tym przypadku poziomą izolację układa się również na konstrukcyjnym betonie podkładowym (nie może leżeć na chudym betonie), a następnie szczelnie łączy z pionową izolacją ściany.

Materiały hydroizolacyjne

Materiał na hydroizolację piwnic musi być przede wszystkim odporny na agresywne związki występujące w gruncie i łatwy w zastosowaniu. Znaczenie ma również to, w jaki sposób ewentualne błędy wykonawcze wpływają na jego właściwości. Rodzaj materiału powinien być określony w projekcie. Nie należy go na własną rękę zmieniać na etapie budowy.

Hydroizolacje stosowane w gruncie dzieli się, ze względu na materiał, na:

• bitumiczne – powłokowe cienkowarstwowe (płynne lub półpłynne na bazie asfaltu) i grubowarstwowe (masy KMB) oraz rolowe (papy i membrany samoprzylepne);
• mineralne – powłokowe (szlamy) i rolowe (maty bentonitowe);
• z tworzyw sztucznych – rolowe (folie i membrany).

Na izolację przeciwwodną i przeciwwilgociową najlepsze są:

• powłokowe polimerowo-bitumiczne masy KMB. Mogą być jedno- lub dwuskładnikowe. Są odporne na deszcz. Fundamenty można zakopać od razu po wykonaniu hydroizolacji;
• powłoki polimerowo-cementowe (zwane też szlamami lub mikrozaprawami uszczelniającymi). Są to materiały elastyczne, odporne na uszkodzenia, czynniki atmosferyczne i agresywne wody gruntowe. Mogą stanowić izolację poziomą ław i posadzki, a także izolację pionową. Nie wymagają gruntowania.

Jako izolacja przeciwwodna równie dobrze spisują się materiały rolowe: bitumiczne membrany samoprzylepne oraz papy termozgrzewalne (na modyfikowanym asfalcie).

Hydroizolacja ma za zadanie szczelnie oddzielić budynek od wody znajdującej się w gruncie. Jeżeli woda występuje w postaci wilgoci, wykonuje się izolację przeciwwilgociową, natomiast jeśli działa pod ciśnieniem – przeciwwodną.

Na izolację przeciwwilgociową stosuje się także emulsje, roztwory i pasty asfaltowe. Ich wadą jest to, że tworzą cienką powłokę. Z tego powodu są wrażliwe na uszkodzenia. Można je nakładać jedynie na równe powierzchnie (np. otynkowane mury).

Na hydroizolacje nie należy stosować zwykłych folii z tworzyw sztucznych. Są one cienkie, podatne na uszkodzenia, a wykonanie szczelnych połączeń jest praktycznie niemożliwe (podobnie – uszczelnienie przejść rur instalacyjnych). Na hydroizolację można użyć folii o grubości minimum 1-2 mm, które da się łączyć ze sobą na zakład poprzez zgrzewanie, sklejanie lub wulkanizowanie. Jednak w tym przypadku szczelne połączenie izolacji poziomej z pionową jest bardzo trudne do wykonania.

Szczeliny i dylatacje uszczelnia się materiałami przeznaczonymi specjalnie do tego – taśmami i kitami. Rury przechodzące przez mur osadza się za pomocą kołnierzy uszczelniających. Są one złożone z dwóch części – stałej mocowanej w ścianie podczas murowania lub betonowania i ruchomej.

Izolacje wtórne 

W istniejącym budynku również da się wykonać hydroizolację, zarówno poziomą jak i pionową. Można do tego celu zastosować metodę iniekcji. Pozwala ona na wykonanie izolacji poziomej od wnętrza budynku, nie trzeba odkopywać ścian fundamentowych. Taka hydroizolacja przerywa podciąganie kapilarne, które jest przyczyną zawilgocenia ścian, a w konsekwencji pojawienia się pleśni i grzyba. Iniekcja polega na tym, że w murze nawierca się otwory, które wypełnia się preparatem iniekcyjnym. Izolację pionową wykonuje się analogicznie do poziomej. Stosuje się ją, gdy nie ma możliwości odkopania ścian piwnic i zaizolowania ich od zewnątrz.

Materiał na hydroizolację piwnic musi być przede wszystkim odporny na agresywne związki występujące w gruncie i łatwy w zastosowaniu. Znaczenie ma również to, w jaki sposób ewentualne błędy wykonawcze wpływają na jego właściwości. 

Kiedy hydroizolacja będzie skuteczna?

Tylko szczelna hydroizolacja ochroni budynek przed wodą. Stanie się tak, jeśli zostanie prawidłowo zaprojektowana i wykonana, a na etapie dalszych robót oraz użytkowania budynku będzie odpowiednio chroniona przed uszkodzeniem. Od rodzaju materiału zastosowanego na izolację poziomą ław, zależy rodzaj materiału na izolację pionową ścian. Niektórych materiałów nie można ze sobą łączyć albo nie da się tego zrobić szczelnie. Nie wszystkie nadają się na każdy rodzaj podłoża. Z wyżej wymienionych powodów nie należy na budowie zmieniać rodzajów materiałów hydroizolacyjnych bez konsultacji z projektantem lub kierownikiem budowy. To projektant, uwzględniając różne czynniki, decyduje o zastosowaniu konkretnego rozwiązania. Szczególnie trudne do zaizolowania są przejścia rur instalacyjnych i dylatacje. Wrażliwe są także miejsca połączeń izolacji poziomej z pionową oraz poziomej ław z pionową posadzki, dlatego trzeba na nie zwrócić szczególną uwagę podczas wykonywania robót.