Jak wygląda kuna domowa? Opis, zdjęcia

Kuna domowa – jak wygląda? Czym się różni od kuny leśnej?

Kuna domowa, podobnie jak inne małe łasicowate, ma wydłużony tułów i stosunkowo krótkie nogi. Ogon jest długi i puszysty, służy zwierzęciu do utrzymywania równowagi podczas skoków i wspinaczek. Charakterystyczną cechą, która wyraźnie odróżnia kunę domową od kuny leśnej, jest biała rozwidlona plama na piersi, podczas gdy całe futro ma kolor szarobrązowy. Rozwidlenia tej plamy sięgają do przednich łap zwierzęcia. Kuna leśna też ma widoczną plamę, ale jest ona żółtego koloru i bez rozwidlenia. Inne różnice, to jasny nos kuny domowej oraz opuszki palców bez włosów. Zwierzęta osiągają długość ciała od 40 do 54 cm, długość ogona od 22 do 30 cm i masę od 1,1 do 2,3 kg.

W osobnym artykule piszemy o skutecznych sposobach na kunę.

Tryb życia kuny domowej

Kuna domowa jest aktywna przede wszystkim nocą, dzień spędza w swojej kryjówce. Naturalnymi miejscami do zamieszkania są szczeliny skalne, gromady kamieni albo porzucone nory innych zwierząt (kuna sama nie buduje nor). Często wprowadza się do budynków gospodarczych, na strychy albo do stodół i obór. Gniazdo wyściela sierścią, piórami i sianem. Nocą wyrusza na poszukiwanie pożywienia, przy czym porusza się przeważnie po ziemi. Potrafi się wprawdzie dobrze wspinać, ale rzadko wchodzi wysoko na drzewa.

Jak większość kun, również kamionka jest samotnikiem. Poza okresem rui, który przypada na lipiec i sierpień, unika kontaktu z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Kuna jest zwierzęciem terytorialnym, które znaczy granice swojego rewiru wydzieliną gruczołów zapachowych i zdecydowanie broni go przed innymi kunami. Wielkość rewiru łowieckiego kamionki jest zmienna, ale mniejsza niż kuny leśnej. Waha się od 12 ha do 210 ha i zależy między innymi od płci – samce zajmują większe rewiry niż samczyki, od pory roku (zimą mniejsze niż latem) oraz obfitości pożywienia.

Czym się żywi kuna domowa?

Wiele osób zapewne uważa, że skoro kuna domowa jest drapieżnikiem, to odżywia się wyłącznie mięsem. Jest to tylko częściowo prawda, ponieważ zwierzątko żywi się przede wszystkim tym, co znajdzie podczas nocnej wyprawy. Główną zdobycz stanowią drobne ssaki (szczury, myszy, małe króliki), żaby, ptaki i owady. Poza tym ważną pozycję w menu kamionki stanowią jagody, owoce, nasiona traw i jaja ptaków. Obojętnie koło ptasiego gniazda nie przejdzie nawet najedzona kuna, a widząc drzewo z morelami zwierzątko zapomina, że nie lubi się wspinać.

Kuna błyskawicznie reaguje na ruch i dźwięki, co czyni z niej idealnego myszołowa. Będzie polować tak długo, dopóki będzie zwierzyna łowna, niezależnie od tego, czy jest głodna, czy najedzona. Ta właśnie cecha przeraża właścicieli wiejskich kurników – miotanie się przerażonych kur pobudza tylko kunę do polowania. A przecież, w gruncie rzeczy, wystarczy jej 300-400 g pokarmu. Kuna lubi też pojeść sobie miodu; z przyjemnością odwiedza ule w pasiekach. Na ukąszenie owadów jest stosunkowo odporna, ale woli nie kusić losu i chwytając słodki plaster oddala się na bezpieczną odległość.

Życie rodzinne kuny domowej (kamionki)

Chociaż samotnie żyjące kuny w pełni lata nawiązują kontakty w celach prokreacyjnych, to ich potomstwo przychodzi na świat dopiero wiosną przyszłego roku (marzec, kwiecień). Ciąża u kuny trwa tylko miesiąc, ale przez kilka miesięcy mamy do czynienia z osobliwym zjawiskiem diapauzy, czyli czasowego zahamowania rozwoju zarodków. Młode kuny rodzą się ślepe w liczbie od 2 do 8. Matka karmi młode mlekiem przez 2 do 2,5 miesiąca. Samodzielne stają się po 4-5 miesiącach, a dorastają w pełni po dwóch latach. Najbardziej niebezpieczny okres dla młodych, to pierwsze wyjścia z kryjówki na świat. Padają często ofiarą lisów, jenotów i sów. W naturze żyją kuny około 10 lat, natomiast w ogrodach zoologicznych nierzadko osiągają wiek 18 lat.